BÖRKÜLEY ANA
Öptüm, sıcaklığı ilk günkü gibi. Hâlâ beni görmeye geldiğiniz ilk günkü sıcaklık dudaklarımda. Karda, kışta kıyamette bile sıcacık. Önceleri her gün gelirdim. Sonra haftaya düştü gelişim, sonra aya. Bu düşüşler muhabbetin azaldığından değil, takatin azalmasından. Hâlâ buram buram reyhan kokuyorsun Börküley Ana. Kocadım ben de. Buna inanmak istemesem de öyle. Ayaklarım beni götürmeye mecalsiz, dizlerim ayakta kalmaya takatsiz… Evden bu tepeye kadar gelmek ölüm oluyor. Buraya gelmesem de olmuyor Börküley Ana. Bir yanda sen diğer yanda Ali’m. Bir gün gelmesem öbür gün rüyalarıma girip beni çağırıyorsunuz. Kalkıp bir heyecan, bir helecanla yanınıza geliyorum. Her gelişimde taşlarınızı öpeyim, yanınıza uzanayım istiyorum. Olmuyor bir türlü. Taşlarınızı öpme hevesiyle geldiğim yollardan dönmek, sürünmek oluyor. "Dünya sürgünlüğü, sürgünlerinin arasında olduğumuz için belalıdır. Bazen sürgün olduğumuzu unutur, sürgün olmaya kalkarız hevesle. Toprağa kök salma, yanımızdaki, y